فعالان سیاسی معقدند جریان فتنه بعد از ناکامی در ایجاد اغتشاش در روز 13 آبان 88، برای تنفس مصنوعی به آشوبگران، نسخه رادیکال شدن را تجویز کرد تا بلکه بتواند چند ماه دیگر این فشار خیابانی را ادامه دهد؛ موضوعی که نتیجه‌ای کاملا عکس داشت و نهایتا به قیام عاشورایی 9 دی که از آن به عنوان "روز مرگ قطعی فتنه" نام برده می‌شود، منتهی شد.

به گزارش شبکه ایران سیزدهم آبان ماه یادآور سه رویداد بسیار مهم است؛ سالروز تبعید حضرت امام خمینی به ترکیه، شهادت جمعی از دانش آموزان توسط رژیم شاهنشاهی و فتح لانه جاسوسی آمریکا توسط دانشجویان پیرو خط امام.

البته سومین واقعه بیشتر از دو مورد دیگر مورد توجه مورخین و سیاسیون قرار گرفته است؛ به هر حال تسخیر سفارت ایالات متحده آن هم در زمانی که نماد استکبار جهانی بود، موضوعی است که فقط با تعبیر بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران قابل توضیح و تفسیر است: "انقلاب دوم."

با این حال، سال گذشته و به دنبال وقایعی که بعد از انتخابات ریاست جمهوری رخ داد، جریانی به سرکردگی کاندیداهای شکست خورده تشکیل شد که به دنبال سوءاستفاده از حامیان خود بود.

این جریان که می‌دانست بعد از خطبه نمازجمعه تاریخی 29 خرداد به امامت حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، پرده‌ها کنار رفته و با شفاف شدن اوضاع سیاسی کشور، ریزش شدیدی در میان هواداران خود پیدا شده است، دست به طراحی یک پروژه جدید زد؛ پروژه‌ای که قرار بود تا از مناسبت‌های مذهبی و ملی ایرانیان برای اقصاد سیاسی بهره‌برداری شود.

روز قدس؛ آغازی بر پایان فتنه

سران فتنه درنظر داشتند تا با دعوت حامیان خود به حضور در راهپیمایی روز قدس که یادگار بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران است، با یک تیر دو نشان را هدف بگیرند.

آن‌ها درنظر داشتند تا با این کار، هم تعداد حامیان خود را به رخ بکشند و سوژه خبری برای رسانه‌های معاند ایران تهیه کنند و هم خود را متظاهر به سنت امام خمینی (ره) نشان دهند.

اما در عمل، وقایعی که توسط جریان منتسب به این افراد انجام گرفت، نتیجه‌ای کاملا عکس خواسته آنان را به دنبال داشت.

سر دادن شعارهایی به نفع رژیم صهیونیستی آن هم در روز جهانی قدس و همراهی با شعار "نه غزه؛ نه لبنان" و "جمهوری ایرانی"، سبب شد تا اندک افرادی که در میان حامیان سران فتنه باقی مانده بودند و آن‌ها را تنها معترضین به انتخابات می‌دانستند هم صف خود را از این جریان آشوب جدا کنند؛ مساله‌ای که بعدها سران جریان اصلاحات نظیر رسول منتجب‌نیا و اکبر محتشمی‌پور هم به آن اعتراف کردند.

13 آبان؛ بهت فتنه‌گران از ریزش هوادار و آغاز رادیکالیسم آشوب‌طلبانه

اما حوادثی که در روز 13 ابان 88 روی داد، علنا این پیام را برای میرحسین موسوی و مهدی کروبی مخابره کرد که موج سینوسی جریان اغتشاش به نقطه پایانی خود در قعر این نمودار رسیده است.

حضور پراکنده تنها چند ده نفر در میدان هفت تیر که حتی نتوانستند از مهدی کروبی در برابر سیل خروشان مردم حمایت کنند تا او مجبور به فرار نشود، پیام اصلی این روز بود.

اگرچه رسانه‌های غربی تلاش کردند تا با پخش چندین باره تصاویر اهانت به عکس میئولان نظام در خیابان‌های فرعی، به نوعی راهپیمایی گسترده و بی‌سابقه مردم در مقابل لانه جاسوسی آمریکا را تحت‌الشعاع قرار دهند اما آنچه در واقعیت به وقوع پیوست، روایتی از پایان ماه عسل فتنه‌گران بود.

در همین راستا بود که فعالان سیاسی، حوادث رادیکال بعد از 13 آبان نظیر هتک حرمت عکس بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران در روز 16 آذر و همچنین اقدام بی‌سابقه و هتاکانه این جریان در روز عاشورا و به آتش کشیدن خیمه عزاداری سیدالشهدا (ع) را ناشی از ناکامی این جریان در 13 آبان ارزیابی کردند.

این افراد معقدند جریان فتنه بعد از ناکامی در ایجاد اغتشاش در روز 13 آبان 88، برای تنفس مصنوعی به آشوبگران، نسخه رادیکال شدن را تجویز کرد تا بلکه بتواند چند ماه دیگر این فشار خیابانی را ادامه دهد؛ موضوعی که نتیجه‌ای کاملا عکس داشت و نهایتا به قیام عاشورایی 9 دی که از آن به عنوان "روز مرگ قطعی فتنه" نام برده می‌شود، منتهی شد.

روایت یک شاهد عینی از 13 آبان 88

از ابتدای صبح جمعیت زیادی برای رفتن به طالقانی در خیابان های اطراف دیده می‌شوند. ایستگاه های دروازه دولت، هفت تیر،‌دروازه شمیران و طالاقانی بدون اطلاع قبلی بسته هستند. ساعت 10 صبح است، خیابان مفتح کاملا از جمعیت دانشجو و دانش آموز پر شده است.

میدان هفت تیر هم جمعیت زیادی را در خود جای داده است.

"مرگ بر آمریکا" ، "مرگ بر اسرائیل"، "حزب فقط حزب علی،سید فقط سید علی"،"وای اگر رهبرم حکم جهادم دهد"،"ای رهبر آزاده آماده‌ایم، آماده"و... از جمله شعار هایی است که از دسته های در رفت و آمد بسیجیان و مردم عادی شنیده می‌شود.

مهدی کروبی بعد از وقایعی که در نمایشگاه مطبوعات برایش پیش آمد، برای حضور در مراسم 13 آبان از مدت ها قبل اعلام کرده بود که می‌آید، شاید برای آنکه آشوب طلبان برای سازمان دهی فرصت داشته باشند!

دختر و پسری که کنار خیابان کریم خان ایستاده اند به مردم می‌گویند بیایید همه با هم برویم وسط خیابان و شعار بدهیم، نهایتش این است که چند تا چوب می‌خوریم و به زمین می‌افتیم، بعدش هم موسوی و کروبی می‌آیند بازدیدمان!

کروبی یا موسوی و یا دیگر سران آشوب را در میان جمعیت نمی‌بینم شاید هم آمده بودند ولی مثل روز قدس فقط جلوی روزنامه اعتماد ملی. هنوز صدای مرگ بر آمریکا شنیده می‌شود. خبرنگاران زیادی برای پوشش دادن مراسم 13 آبان حضور دارند.

اذان ظهر را می‌گویند،‌ برخی اعتنا نمی‌کنند ولی صدای اقامه می‌آید.

جمعیتی انبوه و چندهزار نفری از دانشجویان و دانش آموزان بسیجی خود را برای نماز جماعت در مرکز شهر تهران، همان جایی که مدت هاست آمریکا به همراهی دوستانش در داخل برای به راه انداختن آشوب در آن نقشه می‌کشند آماده می‌شوند.

اینجا میدان هفتم تیر است،‌ "جنبش سبز علوی" هم با پرچم های سبز رنگ به میان مردم آمده‌اند.

قمه،‌ چاقو و یا سلاح دیگری هم دیده نمی‌شود؛ شاید چون کسی نبوده که اینها را در میان سبزها پخش کند  و شاید هم چون یکی از رهبران آشوب طلب هنوز در ایران نیست.

چرا 13 آبان، نمایش شکست جریان فتنه بود؟

"اسماعیل کوثری" نایب رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس همان روز در گفت‌وگو با شبکه ایران آرامش مراسم 13 آبان 88 را ناشی از آگاهی جوانان و مردمی دانست که از ماه‌ها قبل آماج تبلیغات استکبار و عوامل دست نشانده داخلی آن قرار گرفته بودند.

وی گفت: حامیان موسوی و کروبی که بعد از انتخابات و تحت القائات این دو نفر، ادعای "تقلب" را باور کرده بودند و حتی به خیابان‌ها آمده بودند، امروز با برگزاری آرام مراسم 13 آبان نشان دادند که حقیقت را درباره این ادعاها درک کرده اند.

نایب رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس با بیان این نکته که تصور می‌شد موسوی و کروبی بعد از ماجراهای روز قدس و نمایشگاه مطبوعات فهمیده باشند که حامیانشان هم دیگر آنان را قبول ندارند، افزود: ولی باز شاهد بودیم این آقایان به تصور داشتن پایگاه مردمی برای حضور در مراسم 13 آبان اعلام حضور کردند اما با بی‌اقبالی عمومی مواجه شدند.

کوثری با عنوان این مطلب که موسوی و کروبی اکنون خودشان را تنها می‌بینند،‌ اظهار داشت: مردم اگر این افراد را تنها گذاشتند به خاطر دروغ هایی بود که به قصد فریب ملت در رسا نه های خود درباره تقلب و ادعاهای بعد از آن می‌گفتند.